รศ.ดร.สิริพรรณ นกสวน สวัสดี นักวิชาการประจำคณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทาลัยโพสต์ FB ส่วนตัว ขณะเดินทางไปจังหวัดบุรีรัมย์ ว่า
“ในอดีต ความแห้งแล้งกันดารของบุรีรัมย์ เป็นที่มาของคำเรียกขานว่า “คนบุรีรัมย์ตำน้ำกิน” แต่มาวันนี้ บุรีรัมย์เป็นหมุดหมายของนักท่องเที่ยวจำนวนมาก ทุ่งข้าวเขียวอ่อนกำลังออกรวง สลับกับบ่อบัวหลวงที่เห็นได้เป็นระยะ เป็นฉากรื่นรมย์ในการเดินทางไปชมปราสาทพนมรุ้ง และปราสาทเมืองต่ำ ในวันที่ฟ้าครึ้มเมฆหม่น แต่ฝนไม่ตก
ตนและครอบครัวพักในบริเวณที่เชื่อมต่อกันระหว่าง สนามช้างอารีน่า กับ สนามช้าง อินเตอร์เนชั่นแนล เซอร์กิต ซึ่งได้รับการบริหารจัดการให้เป็นพื้นที่ค้าขาย สถานที่พักผ่อนพบปะของผู้คน สนามขี่มอเตอร์ไซค์ของเด็กวัยรุ่นในคืนวันศุกร์ สนามซ้อมขับรถค่ายยุโรปไฮเอนด์ เวทีประกวดเครื่องเสียงและวงดนตรีเคลื่อนที่แบบตลาดล่าง และคงมีสันทนาการอื่น ๆ อีกมากมาย
กิจกรรมเหล่านี้ไม่ต้องรอฤดูท่องเที่ยว หรือเทศกาลงานประเพณี แต่จัดกันได้ทั้งปี เป็นกลไกขับเคลื่อนเศรษฐกิจทุกระดับ สมกับเป็น “ลมหายใจของบุรีรัมย์” (Breath of Buriram)
แน่นอนว่า การสร้างเมืองลักษณะนี้ นอกจากต้องการผู้มีวิสัยทัศน์แล้ว ยังต้องใช้ทุนใหญ่ เงินหนา เราจึงได้เห็นทุนช้างบุกบุรีรัมย์ และหลายจังหวัด และกำลังจะได้เห็นทุนใหญ่รายอื่น บุกอีกหลายจังหวัด
อยากเห็นการสร้างเมืองสำหรับผู้คน คนร่วมกันสร้างเมือง และเมืองสร้างคน ไม่อยากเห็นคนกินเมือง”
ทั้งนี้มีคอมเม้นท์ที่น่าสนใจ อาทิ
“ปลายปีก่อน เพิ่งกลับไปงานแต่งงานของพี่ชายลูกชายป้าที่บุรีรัมย์ ต้องยอมรับเลยครับว่าเมืองนี้โตขึ้นผิดหูผิดตามาก แต่ก่อนทุกปิดเทอมต้องไปที่บุรีรัมย์ตลอดครับสมัยเด็กๆ ยังนึกคิดอยู่เลยครับว่าใครจะคิดว่าวันหนึ่งบุรีรัมย์จะกลายเป็นเมืองใหญ่ได้ขนาดนี้”
“วิเคราะห์ได้ลุ่มลึก ขอเสริมว่า การส่งเสริมการท่องเที่ยว ก็เป็นเรื่องของทุกคนทุกระดับในท้องถิ่นนั้นๆค่ะ เดี๋ยวนี้การท่องเที่ยวเป็นส่วนหนึ่งของการสร้างเมืองด้วย”